Locked up abroad

... voor 3,5 dag hebben we vastgezeten in de auto. Voor +/- 17 uur per dag. En helaas is dit geen slechte grap. Voor ons was dit suikerfeest absoluut geen feest.

Toen ik onze laatste blog schreef, zaten we in de auto van Bogor (Hafifs huis) op weg naar Bandung. In Bogor werden we 'verrast' met plotseling veranderde plannen. In plaats van alleen naar Bandung te gaan en daarna terug naar Jakarta, zoals de dag van tevoren nog bevestigd (zie de screenshot van het whatsapp-gesprek bij de foto's), werd ons nu opeens medegedeeld dat we na Bandung door zouden rijden naar Yogyakarta om de Borobudur tempel te bezoeken. Twee weken geleden had Hafif z'n ma dit idee ook al geopperd, maar toen hadden we gezegd dat we in dat geval niet mee zouden gaan omdat de autorit te lang zou zijn voor ons. We werden in Bogor dan ook overvallen met het gewijzigde reisschema. Omdat we al naar Bogor afgereisd waren en omdat ons verteld werd dat de autorit 'maar' 5 tot 6 uur zou duren (afhankelijk van het verkeer), zijn we toch maar in de auto gestapt om niet onbeleefd te zijn. Achteraf gezien hadden we toen al rechtsomkeer moeten maken...

7 uur (!!) later, in plaats van de beloofde 2 - 3.45 uur, kwamen we aan in Bandung. Hier werden we door de eerste oom en tante al binnen 10 minuten weer op straat gezet (ze hadden ons niet verteld dat de banden met deze oom niet goed waren). Na wat in de stad gegeten te hebben, zijn we naar de andere familie in Bandung gegaan. Zij waren wel aardig en deze avond was best wel prima. We hebben in hun huis overnacht - op een hard tapijt - en werden na een slechte en veel te korte nachtrust (+/- 4 uur) weer gewekt omdat we weer door moesten rijden naar Yogyakarta.
19.00 uur 's avonds kwamen we aan in Magelang, een stad +/- 50 km ten noorden van Yogyakarta. Tijdens deze verschrikkelijk lange en uitputtende autorit hadden we te horen gekregen dat ze na het bezoeken van de Borobudur tempel door wilden rijden naar Yogyakarta en vanuit daar door naar de 'laatste' oom, die 4 uur ten oosten van Yogyakarta zou wonen. Beetje bij beetje kregen we zo steeds meer informatie en werd de reis steeds pijnlijker. We konden geen kant op omdat het openbaar vervoer in Indonesië bagger slecht is, we in de middle-of-nowhere zaten en we onze paspoorten niet bij ons hadden (op aanraden van de universiteit, omdat zakkenrollers steeds vaker toeslaan, zeker gedurende de Ramadan). Achteraf gezien was dit natuurlijk hartstikke stom omdat we dan helemaal afhankelijk zouden zijn van die familie (maar goed, toen we vanuit het appartement vertrokken, hadden we dit natuurlijk ook in zijn lang-zal-ze-leven niet verwacht...). Bij Magelang aangekomen hadden Hafif z'n ouders ook wel door dat we het huis van de oom die dag niet meer zouden bereiken, en gingen we op zoek naar een hotel. Alles was volgeboekt. 3 uur later kwamen we eindelijk aan bij een B&B die eigenlijk gesloten zou zijn, maar slaapplaatsen voor ons ter beschikking stelde. Ik heb me snel gedouched, ben op het matras neergeploft en ben direct in slaap gevallen. Rond 6.30 uur werden we weer gewekt: tijd om te gaan. Met wat slaap achter de rug hadden we tijd om eens goed rond te kijken waar we terecht waren gekomen. Het bleek een Luwak-farm te zijn. Luwaks zijn een soort wasbeertjes die gehouden worden voor de productie van luwak koffie - de duurste koffiesoort ter wereld. De luwaks worden koffiebonen (en bananen) gevoerd en hun uitwerpselen worden verwerkt tot koffie. Ik heb deze koffie in de ochtend geprobeerd en het was de eerste kop fatsoenlijke koffie die ik tot nu toe in Indonesië gehad heb (al lag dit waarschijnlijk vooral aan het feit dat het pure koffie was zonder een berg suiker erin). Na de luwaks wat bananen gevoerd te hebben (de familie was nog aan het bidden), zijn we weer in de auto gestapt. De B&B lag blijkbaar 500m verwijderd van de Borobudur tempel, maar we zijn hier uiteindelijk niet meer naartoe geweest (en hebben de tempel dus ook niet gezien) omdat de oom had opgebeld met de vraag of we meteen door konden rijden. Ik vond dit persoonlijk niet zo erg omdat ze alleen even naar binnen wilden om een foto te maken en dan weer door wilden rijden, en ik (als westerse blondine) voor dit grapje ruim €20,- zou moeten betalen. Na een dikke twee uur rijden kwamen we aan in Yogyakarta. Hier hebben ze lang rondgereden opzoek naar dat ene streetfood-restaurantje waar ze graag wouden eten (terwijl we er honderden voorbij reden). De tempé was hier beschimmeld en de tofu rook naar vagina (volgens Hafif z'n moeder) - een top restaurantje dus. We zijn weer in de auto gestapt en 's nachts om 00.08 uur kwamen we eindelijk bij zijn oom aan. Deze bleek in Mojokerto te wonen, wat absoluut geen 4 uur rijden vanuit Yogyakarta is, maar wat ze ons weer niet verteld hadden. Onze vragen werden inmiddels ook niet beantwoord in de auto. We zaten er zo erg doorheen dat we hen hebben gevraagd of het echt niet mogelijk was om een vlucht te boeken zonder paspoort. Nadat Hafif de situatie telefonisch aan de servicedesk van het nabijgelegen vliegveld uitgelegd had, hebben we vliegtickets kunnen reserveren voor de volgende middag. Hier waren we erg dankbaar voor! De volgende ochtend hebben ze ons afgezet op het vliegveld (verkeerde terminal) en zijn we in de middag in 1,5 uur teruggevlogen naar Jakarta. Op het vliegveld vertelde Hafif even doodleuk dat ze in eerste instantie 4 tickets hadden geboekt voor het gezin om naar Soerabaya te gaan, maar ze deze last minute hebben gecancelled omdat ze niets voor de vader hadden geboekt. Ze wisten dus van begin af aan dat ze helemaal naar het Oosten van Java zouden reizen, maar hebben ons lekker wijs gemaakt dat we 3,5 uur zouden reizen om vervolgens weer terug naar huis te gaan. Na ons gedropt te hebben, ging de familie nog verder naar een volgend familielid nóg verder van Soerabaya (deze informatie kwam ook weer uit het niets). Woensdag kwamen we tegen de avond (17.00 uur), helemaal uitgeblust, weer aan op ons appartement.

Afgelopen nacht en vandaag hebben we wat slaap proberen in te halen en geprobeerd wat van onze rust terug te vinden (we waren behoorlijk opgefokt). Morgen zouden we eigenlijk in de ochtend alweer op de trein stappen naar Bandung, waar we tot maandag zouden blijven. Maar omdat we nu allebei nog niet helemaal hersteld zijn van ons negatieve avontuur en heel erg tegen de treinreis van 3.15 uur opzien, hebben we besloten deze trip een dagje in te korten. We het ticket van onze heenreis omgeboekt naar zaterdagochtend.

Al met al een avontuur waar we veel van geleerd hebben: ben niet te naïef en neem altijd je paspoort mee. Nu willen we deze afgelopen dagen het liefst zo snel mogelijk vergeten.